🦖 Led Zeppelin Okładka Płyty

The 40 Greatest Led Zeppelin Songs of All Time. The definitive guide to Zeppelin’s finest recorded moments. By. Jon Dolan, Patrick Doyle, Rob Tannenbaum, Will Hermes, Douglas Wolk, Brian

Wydanie Atlantic - 8122796640 Lista utworów:A1 | Whole Lotta Love - 5:34A2 | What Is And What Should Never Be - 4:44A3 | The Lemon Song - 6:19A4 | Thank You - 4:47B1 | Heartbreaker - 4:14B2 | Living Loving Maid (She's Just A Woman) - 2:39B3 | Ramble On - 4:23B4 | Moby Dick - 4:21B5 | Bring It On Home - 4:20Odsłuch: stan okładki: Mint stan płyty: Mint (System oceniania płyt według skali ocen Record Collector's Grading System) Wydanie: Atlantic - 8122796640 Sklep NAJCZĘŚCIEJ KUPOWANE Regulamin Blog Polityka prywatności O nas

Led Zeppelin. Zespół legenda. Bóstwo, które zeszło na Ziemię i przyjęło postać czwórki muzyków: Roberta Planta, Jimmy’ego Page’a, Johna Paula Jonesa i Johna Bonhama. W drugim odcinku „Dyskografii” przyjrzymy się Led Zeppelin i spróbujemy odpowiedzieć na pytanie: czy Bogowie byli dla nas szczodrzy? Zapraszamy do lektury! Ostrzegam jednak: nie będę bał się wypunktować kilku mankamentów, których albumy Zeppelinów się nie ustrzegły. Polecam również zapoznać się z odcinkiem numer 1: dyskografia Pearl Jam. Jimmy Page, muzyk sesyjny, którego możemy usłyszeć we wczesnych utworach The Who, The Rolling Stones i The Kinks (bez przedrostka „the” nie mogło być zespołu w latach 60), a także w grupie The Yarbirds (dołączył do niej w miejsce Erika Claptona) od zawsze wierzył, że jest skazany na sukces. Potrzebował tylko właściwego zespołu. Los zetknął go ze „Złotym Bogiem” Robertem Plantem (jak sam siebie nazywał), spokojnym i wszechstronnym Johnem Paulem Jonesem oraz Johnem Bonhamem – wcielonym Zeppelin pod wodzą Petera Granta i dzięki jego „sile perswazji” rzucili sobie do stóp cały świat. Już podczas pierwszego tournée Zeppelinów w Ameryce Północnej, gdzie zespół supportował Iron Butterfly, publika wychodziła po ich rozgrzewającym występie. Ludzie chcieli zobaczyć nowy zespół Jimmy’ego, nie byli zainteresowani 18-minutowym „In-A-Gadda-Da-Vida”. Led Zeppelin nie brało jeńców, do historii rocka przeszły urządzane przez nich imprezy i rozróby. Ich pierwszy studyjny album promował adekwatny slogan: Led Zeppelin – the only way to fly. Trzy lata – tyle czasu minęło między pierwszym i czwartym albumem Zeppelinów (wszystkie cztery albumy uważane są za wybitne dzieła w dziejach muzyki).Led Zeppelin [1969, Atlantic]Zespół wypuścił swój debiutancki krążek w USA wcześniej niż w Wielkiej Brytanii. „Led Zeppelin I” ukazał się 12 stycznia 1969, natomiast brytyjska premiera nastąpiła kilka miesięcy później, 31 względem muzyki, album brzmi niczym fuzja bluesa i rocka. Dzięki niespotykanej wtedy „ciężkości” przyciągnął on do zespołu całe rzesze oddanych fanów, głównie nastolatków spragnionych nowej muzyki. Album nie zyskał przychylności krytyków, co było normą w tamtych czasach. Obecnie patrzą oni na „Led Zeppelin I” zdecydowanie mniej dziennikarz muzyczny Wiesław Weiss wyraził swoją opinię następująco:Płyta była jednym z pierwszych rzeczywiście doskonałych artystycznie przejawów estetyki rocka, a po latach okazała się niewyczerpanym źródłem natchnienia dla bardzo wielu muzyków, zwłaszcza hardrockowych i pozostaje jedynie przytaknąć z po latach przyznał, że nagrywanie albumu zabrało im tylko 36 godzin (włącznie z miksami!). Należy zwrócić też uwagę, że pomimo kilku sztuczek realizatorskich w większości jest to album nagrany „na żywo”. Oczywiście zgodnie z intencją takie jak „Good Times Bad Times”, “Communication Breakdown” I “Dazed And Confused” to “ciężkie” utwory, wręcz proroctwo nadchodzących czasów. Setki przyszłych muzyków metalowych będą wspominać z nostalgią pierwsze odsłuchanie rozpoczynającego album „Good Times Bad Times”, możliwe że dla większości będzie to pierwsza styczność z metalem. Drugie oblicze albumu to blues, blues zagrany z werwą i pazurem. „You Shock Me” i „I Can’t Quit You Baby” to przeróbki Willie Dixona, natomiast “Babe I’m Gonna Leave You” Joan Baez. W tym ostatnim przypadku Page przekonany był, że adaptuje tradycyjną folkową melodię, która również użyta została przez Joan. Po latach przypisano autorstwo Anne Bredon i odtąd adnotacja ta pojawia się na kolejnych wydaniach. Kwestie autorstwa poszczególnych kompozycji w przypadku Led Zeppelin będą powracały jeszcze długo po zakończeniu działalności na przednią okładkę wizerunek płonącego sterowca Hindenburg stał się nieodłącznym symbolem kojarzącym się z „Led Zeppelin I” wraz z dwoma kolejnymi albumami pojawił się w 2014 roku zaopatrzony w bonusowy materiał w postaci koncertu z Paryża w 1969 Times Bad TimesBabe I’m Gonna Leave YouYou Shock MeDazed And ConfusedYour Time Is Gonna ComeBlack Mountain SideCommunication BreakdownI Can’t Quit You BabyHow Many More Times Led Zeppelin II [1969, Atlantic]Page i spółka zlekceważyli „klątwę drugiej płyty”. Jeżeli jest jakiś udany przepis na wydanie następczyni arcydzieła pokroju „Led Zeppelin I” i utrzymanie, ba!, zwiększenie jej poziomu to Ołowianym zdecydowanie się udało. „Led Zeppelin II” powstało podczas poprzednich tras. Niezwykle płodna gitara Page’a dostarczała coraz to nowych pomysłów, często podczas samych koncertów. Wpłynęło to również na proces rejestracji utworów. Poszczególne kompozycje zostały nagrane w różnych studiach w Wielkiej Brytanii i USA. Album ukazał się również w 1969 roku, tym razem w sierpniu.„Whole Lotta Love”. Tymi dźwiękami przywitał się ze słuchaczami Led Zeppelin po kilkumiesięcznej przerwie. Nie sposób sobie wyobrazić, co też odczuli odbiorcy, którzy po raz pierwszy zetknęli się z płytą. Według mnie mogli doznać muzycznego oświecenia. Co ciekawe, we Włoszech na pierwszy singiel wybrano „Moby Dick”, czyli sławetny popis Bonhama na perkusji (na koncertach nawet w półgodzinnej wersji). „Whole Lotta Love” zostało singlem numer podsumowuje całokształt słowami:Jest wciąż oparty na bluesie, ale również bardziej cielesny w podejściu do muzyki i dość ekstrawagancki. Powstawał w drodze między hotelowymi pokojami a groupies, i coś w tym ta przejawia się w utworach „Whole Lotta Love” i „The Lemon Song”, których teksty przesiąknięte są seksualnymi nawiązaniami. Kontrowersja – tak mogłoby brzmieć drugie imię Led Zeppelin. Oczywiście album odtworzony od tyłu przywołuje Lucyfera. „Bring It On Home” spełnia warunek dotyczący obecności piosenki Willie’go Dixona na krążku wczesnych należy, że „Ramble On”, czyli kompozytorski wkład Planta (jeden z dwóch na krążku) wyznacza tematykę, którą zespół będzie kontynuować na dalszych dziełach. Utwór ten to hołd oddany Tolkienowi i „Władcy Pierścieni”.Tworząc okładkę zabarwiono oryginalne zdjęcie przedstawiające niemiecką jednostkę myśliwską i dodano twarze członków zespołu, pojawia się wśród nich również sam Miles Davis. Samolot zastąpiono, rzecz jasna, ma chyba osoby, która nie słyszałaby „Led Zeppelin II”. Album ten jest gotową receptą na „heavy metal”, z czego w przyszłości skorzystały setki zespołów. Moim osobistym faworytem jest „Thank You”, prosty utwór, mający jednak chwytliwą melodię i melancholijny Lotta LoveWhat Is And What Should Never BeThe Lemon SongThank YouHeartbreakerLiving Loving Maid (She’s Just a Woman)Ramble OnMoby DickBring It On Home Led Zeppelin III [1970, Atlantic]„Led Zeppelin III” podtrzymuje tradycję klasycznych i epokowych płyt ekipy Page’a. Nie jest to jednak, moim zdaniem, płyta równie dobra, co poprzedniczki. Nagrana została w wiosce Bron-Yr-Aur (Walia) i utrzymana w klimacie folkowo-akustycznym. Brak jej przez to wyrazistości. Utwory takie jak „Immigrant Song” i „Since I’ve Been Loving You” spełniają wymagania przełomowych kompozycji wychodzących od tego kwartetu, natomiast „Gallows Pole” i chociażby „Hats Off To (Roy Harper)” są… cóż, bezbarwne. Perełką na płycie jest króciutkie „Tangerine”.Album to tym razem bardziej dzieło kolektywu, niż solowych pomysłów Jimmy’ego. Wszyscy członkowie grupy wnosili swoje zamysły i kompozycje, co miało stać się normą w podzielili się na tych komplementujących nowy styl grupy oraz tych, którym „Led Zeppelin III” mówiąc dyplomatycznie – nie przypadł do gustu. Negatywna prasa towarzysząca dziełu skłoniła Page’a do milczenia przez 18 miesięcy i nieudzielania żadnych wywiadów. Stosunek gitarzysty do krytycznych opinii oddaje jego wypowiedź:Chcieli kolejnego „Whole Lotta Love” zamiast posłuchać tego, co dla nich nie mogło jednak przeszkodzić, aby w 1970 roku Led Zeppelin został najważniejszym rockowym zespołem na świecie. Trzeci album pokazał, że zespół nie jest tylko konwencjonalną rockową grupą, a raczej eksperymentatorem badającym nowe oblicza i ścieżki w SongFriendsCelebration DaySince I’ve Been Loving YouOut Of The TilesGallows PoleTangerineThat’s The WayBron-Y-Aur StompHats Off To (Roy) Harper Led Zeppelin IV [1971, Atlantic]Płyta pozbawiona tytułu, opatrzona tylko czterema symbolami, ukrytymi wewnątrz okładki. Płyta, która tytułu mieć nie musi, gdyż zapamiętana została jako najlepsza w dziejach zespołu. I jako jedna z najlepszych w historii. Opus magnum Led Zeppelin.„Led Zeppelin IV”, „IV” czy też „Zoso” to efekt pracy Led Zeppelin w przenośnym studio należącym do The Rolling Stones. Czwarty album Led Zeppelin ukazał się 8 listopada widoczne na okładce oznaczają poszczególnych członków grupy i wiążą się poniekąd z fascynacją Page’a mistycyzmem i Aleisterem Crowleyem, angielskim okultystą, magikiem i poetą. Napis (układ?) „Zoso” należy do samego Page’a, triquetra do Jonesa, trzy obręcze do Bonhama, a pióro to odzwierciedlenie Planta.„Led Zeppelin IV” stał się komercyjnym sukcesem, uznanym również przez krytyków. To z niego pochodzi zdecydowana większość największych przebojów grupy rozpoczynające album „Black Dog”, „Rock And Roll” włączone na stałe do setlisty koncertowej, kontynuacja wątków dotyczących twórczości Tolkiena – „The Battle Of Evermore” i „Misty Mountain Hop”, a także „Going To California”, „When The Levee Breaks” i „Stairway To Heaven”.„Starway To Heaven” składa się z trzech sekcji, z których każda odznacza się wzrostem tempa: od powolnego i cichego brzmienia instrumentów akustycznych, aż do części elektrycznej i wieńczącej całość sekcji finalnej – hard rockowego szaleństwa. Punktem kulminacyjnym jest wyborne solo gitarowe w wykonaniu Jimmy’ego. Utwór żegna nas wersem: „And she’s buying a stairway to heaven” zaśpiewanym przez Planta a cappella. Z tym utworem wiąże się także dyskusyjna sprawa dotycząca plagiatu. Zespół Spirit zarzucił Zeppelinom użycie elementów swojego utworu „Taurus” w początkowym arpeggio „Stairway To Heaven”. Spirit w 2016 roku złożył pozew, jednakże werdykt wydany 23 czerwca 2016 ogłosił, że nie zostały spełnione przesłanki Battle Of Evermore” na płycie zaśpiewany został przez Roberta Planta i Sandy Denny, a w tle usłyszeć możemy dźwięki mandoliny. „Four Sticks” swą nazwę zawdzięcza temu, że Bonham zagrał na bębnach zestawem czterech Pustelnika pojawiająca się przy okazji oprawy graficznej to kolejne odniesienie do arkan sztuki tajemnej. Pierwowzór pochodzi z talii kart do tarota i oznacza mądrość, doświadczenie i podejmowanie odpowiednich decyzji. Bywa również symbolem samotności. Czy według Page’a to cechy charakteryzujące jego osobę? Cóż, wiele faktów na to DogRock And RollThe Battle Of EvermoreStairway To HeavenMisty Mountain HopFour SticksGoing To CaliforniaWhen The Levee Breaks Houses Of The Holy [1973, Atlantic]O “Houses Of The Holy” można powiedzieć kilka ciekawostek: to pierwszy album Zeppelinów noszący tytuł, utwór tytułowy nie został zamieszczony na płycie (pojawił się dopiero na „Physical Graffiti”), a okładkę zaprojektowało Hipgnosis – brytyjscy graficy specjalizujący się w projektowaniu okładek dla zespołów rockowych. „Dirty Deeds Done Dirt Cheap”, „Wish You Were Here” i „Never Say Die!” to tylko niektóre z ich „Houses Of The Holy” przedstawia grupę nagich dzieci (co samo w sobie budziło już wiele kontrowersji), wspinających się na formację skalną (przerobiona Grobla Olbrzyma w Irlandii Północnej) ku łunie białego światła – nawiązanie do powieści „Koniec dzieciństwa” Arthura C. Clarke’ względem muzyki album jest bardzo eklektyczny, zespół podąża tu ścieżką wyznaczoną przez poprzedniczki i prezentuje szeroki wachlarz gatunków: od progresywnego rocka („No Quarter”) do klimatów reggae („D’yer Mak’er” – jest to fonetyczny zapis słowa „Jamajka” wymówionego przez Brytyjczyka). Światło dzienne ujrzały kompozycje takie jak „The Song Remains The Same” i „Over The Hills And Far Away”, które szybko stały się faworytami publiki. „The Ocean” zadedykowany został fanom zespołu uczęszczającym na koncerty i będący niczym „ogromny, nieokiełznany ocean”.Dla mnie to bardzo dobra, a co więcej, bardzo ważna płyta w katalogu zespołu. Mój muzyczny świat nie byłby kompletny bez hipnotycznego „No Quarter” – szczególnie w wersji również ostatni album Led Zeppelin wydany sumptem Atlantic Song Remains The SameThe Rain SongOver The Hills And Far AwayThe CrungeDancing DaysD’yer Mak’erNo QuarterThe Ocean Physical Graffiti [1975, Swan Song]Album powstawał już w ramach własnej wytwórni Led Zeppelin – Swan Song Records. Będący próbą odpoczęcia od trudów trasy koncertowej, „Physical Graffiti”, został jednocześnie najdłuższym wydawnictwem Zeppelinów. Ten dwupłytowy kolos, zawierający godzinę i dwadzieścia minut materiału, również podzielił krytyków. Pojawiły się zarzuty, że większość utworów to wypełniacze (mowa o „The Rover”, „Night Flight” i „Sick Again”), które nie wnoszą do świata muzyki grupy żadnej znaną kompozycją z albumu stał się oczywiście posiadający orientalną aurę „Kashmir”, wzbogacony o brzmienie instrumentów smyczkowych. Uważany jest on za jeden z najpopularniejszych utworów Led Zeppelin, a wszyscy członkowie zespołu przyznają, że to jedno z ich największych osiągnięć. Plant niejednokrotnie wspominał, że jest to jego ulubiona kompozycja z repertuaru zespołu. Kronikarski obowiązek nakazuje mi wspomnieć, że melodia została wykorzystana w filmie Godzilla z 1998 roku. Aranżację wykonali wspólnie raper Puff Daddy i Jimmy Page. Przeróbka została ochrzczona jako „Come With Me” i jest jednogłośnie tragiczna. Tom Morello wystąpił w utworze w roli długi czas nagrywania albumu zaowocował bardzo różnorodnym materiałem. Mamy tu hard rock („The Rover”), orient rock („Kashmir”), rock progresywny („In The Light”), funk („Trampled Under Foot”), blues („In My Time Of Dying”), a także rock akustyczny (“Black Country Woman”). Kilka z tych utworów zadomowiło się w koncertowej setliście Led Zeppelin. „Down by the Seaside”, „Night Flight” oraz „Boogie With Stu” pochodzą, co ciekawe, z sesji nagraniowej do „Led Zeppelin IV”.Zarówno dla Page’a, jak i Planta album jest wyżyną kreatywnych możliwości zespołu oraz bardzo mocną częścią ich dyskografii. Z dwupłytowymi albumami zawsze wiąże się ryzyko, że nie wszystkie kompozycje utrzymają należyty poziom, a długość całości przytłoczy słuchacza. W opisywanym przypadku koncept wypalił i pokazał, że Jimmy Page nie odsłonił wszystkich kart na poprzednich albumach.„Trampled Under Foot” doczekał się po latach interaktywnego klipu stworzonego przez jednego z fanów historią jest Swan Song Records. Firma, oprócz albumów Led Zeppelin, zaczęła wydać dzieła takich wykonawców jak Bad Company, Pretty Things i Maggie Bell. Początkowo odnosiła sukcesy, jednakże w niecałe trzy lata po rozwiązaniu zespołu zakończyła działalność ze względu na zdrowotne problemu rekina biznesu, Petera PieThe RoverIn My Time Of DyingHouses of the HolyMisty Mountain HopTrampled Under FootKashmirCD2In The LightBron-Yr-AurDown By The SeasideTen Years GoneNight FlightThe Wanton SongBoogie With StuBlack Country WomanSick Again Presence [1976, Swan Song]„Presence” powstawało podczas dwóch wydarzeń, które odcisnęły duże piętno na zespole. Mowa oczywiście o „wygnaniu” z Anglii, by uciec od płacenia podatków i rekonwalescencji Roberta Planta, który będąc na wakacjach uległ wypadkowi samochodowemu. Krążek zdobi monumentalny utwór „Achilles Last Stand” i… to tyle. Wyróżnić można jeszcze „For Your Life”, które wykonane zostały nawet podczas specjalnego koncertu w 2007 roku, oraz „Nobody’s Fault But Mine”. Reszcie piosenek brakuje jednak ikry oraz rzadko wykonywane były na żywo, za wyjątkiem „Achilles Last Stand” i „Tea For One”, którego melodia bywała wplatana do solówki podczas „Since I’ve Been Loving You’”.Opinie o tym albumie jednak zmieniły się z czasem, a autor biografii Led Zeppelin pt. „Młot Bogów”, Stephen Davis uznał „Presence” za swój ulubiony album. Osobiście uważam, że dyskografia Zeppelinów nie straciłaby wiele, gdyby album ten nie powstał. Nie sposób odmówić mu jednak pewnego wizualna albumu została przygotowana ponownie przez Hipgnosis i budzi skojarzenia z filmem Stanleya Kubricka „2001: Odyseja Kosmiczna”.Achilles Last StandFor Your LifeRoyal OrleansNobody’s Fault But MineCandy Store RockHots On For NowhereTea For One In Through The Out Door [1979, Swan Song]Według zespołu tytuł płyty nawiązuje do braku możliwości grania w Wielkiej Brytanii przez „wygnanie podatkowe” (nie występowali tam przez dwa lata!), a także do stanu psychicznego Planta po śmierci jego syna Karaca w 1977 pomysłem było opakowanie dzieła w dodatkową okładkę, przypominającą brązowy papier do pakowania. Ukazane w sepii zdjęcie mężczyzny w barze zostało zaprojektowane przez strony muzycznej mamy tutaj solidne i dość ciężkie utwory „In The Evening” i „Fool In The Rain” oraz świeżo brzmiące „Carouselambra”, a także kompletnie nietrafione „South Bound Saurez” i dziwaczne „Hot Dog” z paskudnym tytułem, jak i równie słabą gitarową solówką. Sami twórcy albumu nie byli z niego zadowoleni. Warto jednak dodać, że wobec pogłębiających się uzależnień od narkotyków i alkoholu, jedynym trzeźwym członkiem Led Zeppelin został John Paul Jones. Jimmy Page podsumował krążek po wydaniu w następujących słowach:Bonzo i ja po wydaniu „In Through The Out Door” planowaliśmy już następny album, tym razem bardziej rockowy. Czuliśmy, że nie zrobiliśmy wszystkiego jak należy. Niezbyt podoba mi się „All My Love”, martwi mnie refren. Widzę już tych ludzi na koncertach falujących rękoma i myślę sobie, że to nie jest nasz styl. Nie chcę iść w tym latach Jimmy nie zmienił zdania. W 2004 roku wyznał:Nasz następny album miał być oparty na riffach. Chciałem żeby brzmiał naprawdę bywa niestety przewrotna, a „In Through The Out Door” pozostał ostatnim albumem Zeppelinów wydanym w czasie istnienia zespołu. I ostatnim wydanym przed śmiercią Johna Bonhama 25 września 1980 The EveningSouth Bound SaurezFool In The RainHot DogCarouselambraAll My LoveI’m Gonna Crawl Coda [1982, Swan Song]Zbiór niepublikowanych wcześniej utworów ujrzał światło dzienne w 1982 roku, dwa lata po śmierci Bonhama i rozwiązaniu zespołu. Jego nazwa „Coda” to nawiązanie do fragmentu kończącego utwór muzyczny, typowego dla większych form materiału było decyzją Page’a:Mieliśmy za dużo niewydanego materiału i chcieliśmy pokazać go fanom.„We’re Gonna Groove” to kawałek otwierający koncerty Ołowianych w 1969 roku, zaplanowany z myślą o pojawieniu się na albumie „Led Zeppelin II”. „Poor Tom” pochodzi z sesji do „Led Zeppelin III”, a „Walter’s Walk” to odrzut z „Houses Of The Holy”. Kolejny popis Bonhama, jego swoiste epitafium, czyli „Bonzo’s Montreux” nagrany został w 1976 „Coda” to ostatni projekt graficzny przygotowany przez Hipgnosis, tuż przed ich rozpadem w 1983 1993 roku wersja CD otrzymała 4 kolejne utwory pochodzące z boxów „Led Zeppelin Boxed Set” i „Led Zeppelin Boxed Set 2″: „Travelling Riverside Blues”, „White Summer/Black Mountain Side” i b-side „Hey, Hey, What Can I Do”.„Coda” jako zbiór rarytasów przedstawia się całkiem przyzwoicie. Jasne, można zadawać sobie pytanie czy wydanie jej było konieczne, ale im więcej muzyki Led Zeppelin tym lepiej, prawda?We’re Gonna GroovePoor TomI Can’t Quit You BabyWalter’s WalkOzone BabyDarleneBonzo’s MontreuxWearing and Tearing SuplementLiveThe Song Remains the Same [1976, Swan Song] Pierwszy i jedyny wydany „za życia” grupy koncertowy album, niestety niezbyt szczęśliwy. „The Song Remains the Same” to tytuł filmu, który wyprodukowali Zeppelini po raz kolejny ściągając na siebie falę krytyki. Tym razem, co by nie mówić, który wszedł do kin zawiera fragmenty trzech koncertów zarejestrowanych w Madison Square Garden w 1973 r. przeplatane wstawkami fantasy, w których występują sami członkowie zespołu. Towarzysząca mu ścieżka dźwiękowa zawiera 9 kawałków, w tym jedynie pierwsze cztery nie przekraczają 10 minut. Między innymi z tego powodu ciężko się tego zestawu słucha. O ile jeszcze wspomniane cztery utwory „Rock and Roll”, „Celebration Day”, „The Song Remains the Same” i „The Rain Song” są w porządku, choć dość chaotyczne i niezbyt dobrze nagrane, to schody zaczynają się przy „Dazed and Confused”. Prawie półgodzinną wersję wypełniają solówki Page’a, w tym granie smyczkiem, co na żywo może robiło wrażenie, ale słuchanie tego na płycie już niekoniecznie. A później mamy jeszcze „No Quarter” z plumkaniem Jonesa, „Moby Dick” z niekończącą się solówką Bonhama oraz „Whole Lotta Love” z kolejnymi jamami…Sam zespół również nie był zadowolony z tej płyty, a Page twierdził, że było ich stać na coś o wiele lepszego. Na szczęście w 2007 roku pojawiła się poszerzona edycja z bardziej zwartymi utworami – „Black Dog”, „The Ocean”, „Misty Mountain Hop” czy „Heartbreaker”, które napędzają album. Ponadto ukazał się on dopiero w 1976 roku, kiedy grupa była już w zupełnie innym punkcie życia i 11. Rock and Roll 2. Celebration Day 3. The Song Remains the Same 4. Rain Song 5. Dazed and ConfusedCD 21. No Quarter 2. Stairway to Heaven 3. Moby Dick 4. Whole Lotta LoveBBC Sessions [1997, Atlantic] Dopiero po 21 latach, w 1997 roku, pojawił się kolejny koncertowy album Led Zeppelin. Tym razem sprawiający już lepsze wrażenie, choć przedstawia najwcześniejsze wcielenie zespołu z okresu dwóch pierwszych płyt. Jest tutaj jeszcze bardziej bluesowo, a repertuar z sesji nagraniowych dla BBC stanowią w połowie covery: „You Shook Me”, „I Can’t Quit You Baby” (znane z debiutu), rarytasy „The Girl I Love She Got Long Black Wavy Hair”, „Something Else” czy niezwykle udana interpretacja utworu Roberta Johnsona „Travelling Riverside Blues”. Niektóre utwory się powtarzają, choć pokazują dwa oblicza Zeppelinów – „You Shook Me” na przykład jest przedstawiony w wersji 5 i 10 płyta z zestawu to koncert z Londynu z 1971 roku, gdy grupa miała na koncie już 4 płyty i status megagwiazdy. Słucha się go lepiej niż „The Song Remains the Same”, bo jest zdecydowanie krótszy (choć również niepełny) i bardziej urozmaicony – zawiera chociażby część akustyczną z delikatnymi „Going to California” i „That’s the Way”. Energetycznie z kolei wypadają „Immigrant Song”, „Heartbreaker” i „Black Dog” z wejściem „Out on the Tiles”.Już we wrześniu ukaże się zremasterowana edycja z dodatkowym, 3 dyskiem, na którym pojawi się niepublikowany wcześniej utwór „Sunshine Woman”.CD 11. You Shook Me (23/3/69 Top Gear) 2. I Can’t Quit You Baby (23/3/69 Top Gear) 3. Communication Breakdown (22/6/69 Pop Sundae) 4. Dazed And Confused (23/3/69 Top Gear) 5. The Girl I Love She Got Long Black Wavy Hair (22/6/69 Pop Sundae) 6. What Is And What Should Never Be (29/6/69 Top Gear) 7. Communication Breakdown (29/6/69 Top Gear) 8. Travelling Riverside Blues (29/6/69 Top Gear) 9. Whole Lotta Love (29/6/69 Top Gear) 10. Somethin’ Else (22/6/69 Pop Sundae) 11. Communication Breakdown (10/8/69 Playhouse Theatre) 12. I Can’t Quit You Baby (10/8/69 Playhouse Theatre) 13. You Shook Me (10/8/69 Playhouse Theatre) 14. How Many More Times (10/8/69 Playhouse Theatre)CD 21. Immigrant Song (1/4/71 Paris Theatre) 2. Heartbreaker (1/4/71 Paris Theatre) 3. Since I’ve Been Loving You (1/4/71 Paris Theatre) 4. Black Dog (1/4/71 Paris Theatre) 5. Dazed And Confused (1/4/71 Paris Theatre) 6. Stairway To Heaven (1/4/71 Paris Theatre) 7. Going To California (1/4/71 Paris Theatre) 8. That’s The Way (1/4/71 Paris Theatre) 9. Whole Lotta Love (Medley: Boogie Chillun/Fixin To Die/That’s Alright Mama/A Mess of Blues) [1/4/71 Paris Theatre] 10. Thank You (1/4/71 Paris Theatre)How the West Was Won [2003, Atlantic] 2003 rok był dla fanów Led Zeppelin szczególny – ukazało się sporo wcześniej niepublikowanego materiału, w tym 2,5-godzinna, 3-płytowa składanka z koncertów z Long Beach Arena i Forum. Według Page’a to wreszcie doskonała rejestracja możliwości kwartetu na żywo. I ma rację. Są tu chyba najlepsze oficjalnie dostępne wykonania większości utworów. Już przeszywający okrzyk Planta w niezwykle ciężkiej wersji „Immigrant Song” zapowiada trzęsienie była akurat w trakcie promocji „Houses of the Holy”, więc pojawiają się tu „Over the Hills and Far Away” i „The Ocean” z energią, jakiej brakuje w nagraniach studyjnych oraz rzadko wykonywane „Dancing Days”. Tak właśnie został podbity Zachód i można tylko wyobrażać sobie, jakie wrażenie musiały te występy robić na żywo. Miks jest dynamiczny, przejrzysty i słucha się tych płyt doskonale. Odzwierciedla to również sprzedaż – album zadebiutował na 1. miejscu Billboardu i pokrył się platyną. Jak widać, na dobrą muzykę zawsze będzie 11. Drone 2. Immigrant Song 3. Heartbreaker 4. Black Dog 5. Over The Hills And Far Away 6. Since I’ve Been Lovin’ You 7. Stairway To Heaven 8. Going To California 9. That’s The Way 10. Bron-Yr-Aur StompCD 21. Dazed And Confused 2. What Is And What Should Never Be 3. Dancing Days 4. Moby DickCD 31. Whole Lotta Love 2. Rock And Roll 3. The Ocean 4. Bring It On HomeLed Zeppelin [2003, Atlantic]Wraz z „How the West Was Won” zostało wydane DVD, które wzbudziło jeszcze większe zainteresowanie niż płyty CD, bowiem po raz pierwszy zostały udostępnione bogate archiwa wideo – nie licząc wcześniej opisywanego filmowo-koncertowego „The Song Remains the Same”. 5,5 godzin materiału okazało się sensacją i długo oczekiwane 2-płytowe DVD sprzedało się w kilkumilionowym nakładzie bijąc rekordy sprzedaży. Przygotowanie i odrestaurowanie dostępnych materiałów wideo zajęło dobre kilka miesięcy i wymagało przejrzenia 132 taśm dysk to przede wszystkim genialny koncert z Royal Albert Hall z 9 stycznia 1970 roku, czyli można powiedzieć początków grupy. Zeppelini mieli dopiero dwie płyty i repertuar jest podobny do tego zawartego na BBC Sessions. Cały zespół brzmi tu niezwykle świeżo, a jednocześnie ciężko i z odpowiednim groove’m. Rewelacyjnie wypada przede wszystkim 21-letni Plant, który śpiewa jeszcze „niewinnie”, wyraźnie zainspirowany czarną muzyką – soulem i bluesem. Za bębnami szaleje Bonham i jego „Moby Dick” robi piorunujące wrażenie – z obrazem odbiór jest zupełnie inny i pozwala docenić technikę niepowtarzalnego perkusisty. Szkoda jedynie, że koncert jest niepełny, bo zabrakło „Thank You” (dostępnego we fragmencie w menu głównym), „Heartbreaker” (skończyła się taśma) oraz ostatniej „Long Tall Sally”. Bonusy to fragmenty wcześniejszych występów z 1969 roku, głównie płyta to już składanka, która „w skrócie” przedstawia losy zespołu od 1972 do 1979 roku. Zaczynamy od „Immigrant Song” z Sydney, by za chwilę przenieść się na cztery utwory do Madison Square Garden znanego z „TSRTS”. Następnie świetne akustyczne wykonania z Earl’s Court z 1975 oraz chyba najważniejsza rzecz, czyli triumfalny powrót Led Zeppelin do Anglii na festiwal Knebworth w 1979 roku. Co prawda zespół promował wtedy swój najsłabszy album „In Through the Out Door”, ale wśród 7 wybranych na DVD kawałków znalazło się tylko miejsce dla „In the Evening”. Aż dziwne, że ostatni album był tak mało rockowy, bo Zeppelin gra tu bardzo rockowo i ciężko dostarczając sporą porcję „ołowiu”. Page, który był w tym czasie uzależniony od heroiny jest przeraźliwie chudy i ubrany w za dużą koszulę, ale do jego gry nie można się przyczepić. Daje z siebie wszystko szczególnie w wymagającym „Achilles Last Stand”.Szkoda, że późniejsze lata potraktowano pobieżnie udostępniając jedynie fragmenty koncertów, bo oglądając materiał chce się go jeszcze więcej. Z drugiej strony można to zrozumieć – nierzadko muzycy na scenie spędzali po 3 godziny, więc musiałoby to być wtedy 3-płytowe wydawnictwo. Mimo wszystko jest to najlepsza dostępna rejestracja koncertowych wyczynów Led Zeppelin, po którą każdy fan powinien 1Royal Albert Hall 1970: 1. We’re Gonna Groove 2. I Can’t Quit You Baby 3. Dazed and Confused 4. White Summer 5. What Is and What Should Never Be 6. How Many More Times 7. Whole Lotta Love 8. Communication Breakdown 9. C’mon Everybody 10. Something Else 11. Bring It on HomeBonusy: 1. Communication Breakdown (Promo 1969) 2. Communication Breakdown (Danmarks Radio 1969) 3. Dazed and Confused (Danmarks Radio 1969) 4. Babe I’m Gonna Leave You (Danmarks Radio 1969) 5. How Many More Times (Danmarks Radio 1969) 6. Dazed and Confused (Supershow 1969) 7. Communication Breakdown (Tous en Scene 1969) 8. Dazed and Confused (Tous en Scene 1969)DVD 2Sydney Showground 1972: 1. Immigrant SongMadison Square Garden 1973: 1. Black Dog 2. Misty Mountain Hop 3. Since I’ve Been Loving You 4. The OceanEarls Court 1975: 1. Going to California 2. That’s the Way 3. Bron Yr Aur Stomp 4. In My Time of Dying 5. Trampled Underfoot 6. Stairway to HeavenKnebworth 1979: 1. Rock and Roll 2. Nobody’s Fault But Mine 3. Sick Again 4. Achilles Last Stand 5. In the Evening 6. Kashmir 7. Whole Lotta LoveBonusy: 1. NYC Press Conference 1970 2. Rock and Roll / Interviews With the Band (ABC TV Australia 1972) 3. Robert Plant Interview (Old Grey Whistle Test 1975) 4. Over the Hills and Far Away (Promo 1990) 5. Travelling Riverside Blues (Promo 1990)Celebration Day [2012, Atlantic/Swan Song]Pomimo wielu niebagatelnych ofert i plotek po śmierci Bonhama w 1980 roku Led Zeppelin nigdy się nie reaktywowali na dłużej. Trzej pozostali muzycy okazjonalnie występowali razem – na Live Aid w 1985 r., na 40-lecie Atlantic w 1988 r. oraz z okazji wejścia do Hall of Fame w 1995 r. Wszystkie te występy zostały uznane raczej za osobliwe i w 2007 roku stał się cud i grupa postanowiła zagrać pierwszy pełnowymiarowy koncert od 27 lat. Powodem był wieczór poświęcony zmarłemu Ahmetowi Ertegunowi, legendarnemu założycielowi wytwórni Atlantic. Za perkusją usiadł syn Johna Bonhama, Jason. Bilety na wydarzenie można było zdobyć online – zarejestrowało się 20 milionów ludzi. Na widowni i tak jednak pojawili się ci, którzy mieli tam być – cała plejada gwiazd rocka i znanych okazał się wreszcie wielkim sukcesem i rozbudził apetyty na trasę koncertową, czemu po raz kolejny konsekwentnie sprzeciwił się Plant. Page, nie kryjąc swojego żalu, próbował zastąpić go nawet innym wokalistą, lecz tajne próby z wokalistą Alter Bridge i Slasha, Mylesem Kennedym, oraz Stevenem Tylerem z Aerosmith nie przyniosły spodziewanego rezultatu. W 2012 roku pojawiła się więc rejestracja tego jednorazowego wydarzenia pod nazwą „Celebration Day”. Zawiera właściwie wszystkie ikoniczne i najważniejsze utwory z dorobku Led Zeppelin. Pojawiła się jednak jedna niespodzianka – po raz pierwszy wykonano na żywo „For Your Life” z „Presence”.„Celebration Day” to cenna rzecz ze względu na to, że jest to ostatni i być może jest to ostateczny wzlot Sterowca. Jeżeli tak będzie to nie ma wstydu – trzej starsi już panowie nauczeni wcześniejszymi złymi doświadczeniami tym razem naprawdę przyłożyli się do reaktywacji i pozostawili po sobie doskonały dokument Good Times Bad Times 2. Ramble On 3. Black Dog 4. In My Time Of Dying 5. For Your Life 6. Trampled Under Foot 7. Nobody’s Fault But Mine 8. No Quarter 9. Since I’ve Been Loving You 10. Dazed And Confused 11. Stairway To Heaven 12. The Song Remains The Same 13. Misty Mountain Hop 14. Kashmir 15. Whole Lotta Love 16. Rock And RollKompilacjeLed Zeppelin wydało kilka kompilacji „Early & Latter Days: The Best of Led Zeppelin”, „Remasters” i „Mothership”. Polecam wybrać „Mothership”, zawiera wszystkie najważniejsze utwory grupy i dostępna jest też w wersji deluxe: z utworami w wersji live. Bardzo ładnie prezentuje się też okładka, od razu widać czyj album ma się w deluxeCała dyskografia wydana została w zremasterowanych wersjach deluxe. Mastering pochodzi z oryginalnych, analogowych taśm. Każde wydanie zostało uzupełnione dodatkowym dyskiem, na którym znajdują się niewydane wcześniej utwory i alternatywne miksy. Pięć albumów wydanych zostało w 2014 roku, a pozostałe w 2015 & Plant Po rozpadzie Led Zeppelin zarówno Page, jak i Plant nie planowali składać broni. Efektem tej kolaboracji były dwa albumy. W przeciwieństwie do chwili obecnej, w latach 90, Robert Plant nie był przeciwny kontynuowaniu działalności związanej z legendą Led Quarter: Jimmy Page and Robert Plant UnleddedZalążek albumu pojawił się w formie projektu „UnLedded” nagranego dla stacji MTV. Nie można jednak nazwać tego wydarzenia powrotem Led Zeppelin, ponieważ nie był przy nim obecny John Paul Jones. Basista nie został nawet poinformowany, że członkowie jego byłego zespołu zamierzają razem nagrać płytę. Później stwierdził, że było to dla niego przykre doświadczenie nawiązując do tego, że Plant i Page nadali swemu albumowi nazwę od utworu Led Zeppelin, który był w dużej mierze jego wkładem krążku pojawiają się nowe aranżacje klasycznych utworów Led Zeppelin oraz nowe utwory o charakterze orientalnym: „City Don’t Cry”, „Yallah”, „Wonderful One”, oraz „Wah Wah”. „Stairway To Heaven” nie było brane pod uwagę jako część Fault but MineThank YouNo QuarterFriendsYallahCity Don’t CrySince I’ve Been Loving YouThe Battle of EvermoreWonderful OneThat’s the WayGallows PoleFour SticksKashmir Walking Into Clarksdale [1998, Atlantic]To hardrockowa płyta będąca kontynuacją albumu „No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded”. Nazwa nawiązuje do miejscowości Clarksdale w Delcie Mississippi, czyli kolebki bluesa. Singiel z płyty „Most High” został nagrodzony Grammy, a „Blue Train” to kompozycja autobiograficzna opisująca przeżycia Planta po śmierci jego in the LightWhen the World Was YoungUpon a Golden HorseBlue TrainPlease Read the LetterMost HighHeart in Your HandWalking into ClarksdaleBurning UpWhen I Was a ChildHouse of LoveSons of Freedom Drogi Czytelniku dziękuję, że odbyłeś z nami tę podróż. Zapraszamy Cię już wkrótce na odcinek 3 – „The White Stripes”.Autorzy: Michał Koch, Michał Dudek (płyty live)

5. Houses Of The Holy. Led Zeppelin’s fifth album, Houses of the Holy (1973) marked a shift in the band’s musical direction. The band experimented with different genres and styles, showcasing their versatility and growth as musicians—this album features a blend of rock, funk, reggae, and progressive elements.

12 stycznia, 2019 Kategoria: Rock Radomir Wasilewski Eksplozja muzyki rockowej, do której doszło w świecie anglosaskim w drugiej połowie lat sześćdziesiątych XX wieku, musiała w końcu doprowadzić do powstania najcięższej odmiany tego gatunku. Za ojców hard rocka powszechnie uważa się dwa angielskie zespoły - Deep Purple oraz Led Zeppelin. Chociaż ci pierwsi zaczęli wydawać swe płyty wcześniej, to jednak pierwsze arcydzieła gatunku zostały nagrane przez drużynę Roberta Planta i Jimmy'ego Page'a. Rok 1969 był niewątpliwie rokiem Led Zeppelin. Wtedy grupa wydała jednocześnie dwa albumy, obejmujące łącznie ponad 85 minut muzyki. Obydwa zaprezentowały zespół w pełni dojrzałej i doskonałej muzycznie formie, bez jakichkolwiek elementów młodzieńczej naiwności oraz z minimalnymi odwołaniami do twórczości innych wykonawców. "Jedynka" to album, który właściwie już od pierwszych dźwięków prezentuje wszystkie charakterystyczne elementy stylu Led Zeppelin. Składa się na niego przede wszystkim ciężkie, szorstkie i mocno zniekształcone brzmienie gitary Jimmy'ego Page'a, które miało stać się wzorem dla nowego gatunku muzycznego oraz inspiracją dla całych pokoleń gitarzystów w tym takich jak Jack White a więc należących już pokolenia wnuków członków Led Zeppelin. Nie jest to granie monotonne, ale bardzo kolorowe, korzystające z szeregu różnorakich efektów, zabaw dźwiękami, często pokazujące się ze spokojniejszej strony w tym także akustycznej. Page dobrze wypada też w wersji solowej (a solówek na pierwszym "zeppelinie" jest dużo), potrafiąc zarówno szybko i technicznie przebierać palcami po strunach, tworzyć wolniejsze i wpadające w ucho melodie czy też eksperymentować z efektami, który to styl później twórczo rozwinął Tom Morello z Rage Against The Machine. Drugim filarem twórczości zespołu jest dość wysoki, brudny i jadowity wokal Roberta Planta, który zgodnie z duchem czasów, w których powstawał album, nie tylko wyśpiewuje swoje frazy, ale też eksperymentuje choćby w formie słynnego i niektórych irytującego "ooooo bejbe, bejbe" czy też wchodzi w pojedynki z gitarą. Bardzo ciekawa, choć już nie tak charakterystyczna jest praca sekcji rytmicznej: wyraźnego i często wychodzącego na pierwszy plan basu Johna Paula Jonesa oraz połamanego rytmicznie, lekko jazzującego, ciężkiego stylu walenia w bębny Johna Bonhama, będącego ojcem sposobu gry takich perkusistów jak Lars Ulrich z Metalliki. Muzyka Led Zeppelin jest bardzo różnorodna zarówno kompozycyjnie, jak i stylistycznie. Grupie lekko i płynnie udaje się przechodzić od krótkich, dynamicznych, rockowych petard w kompozycje dłuższe, powolne i ciężkie, będące wzorem nawet dla późniejszych zespołów doommetalowych czy stonerowych. Nie brakuje stonowanych ballad o bluesowym zabarwieniu, akustycznych, lekko folkowych utworów instrumentalnych a także kawałków eksperymentalnych, zawierających improwizacje wszystkich muzyków. Bogactwo utworów wzmacnia też wykorzystane do ich nagrania instrumentarium, w którym obok gitary, basu i perkusji pojawiają się oldschoolowe brzmienia klawiszy, organy Hammonda, harmonijka ustna czy też folkowe instrumenty perkusyjne. Przyjemność słuchania to także zasługa całkiem niezłego, selektywnego brzmienia z charakterystycznym dla pierwszych płyt rockowych rozdzieleniem perkusji i pozostałych instrumentów na odrębne kanały dźwiękowe. Utrzymano je co prawda w standardzie przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, ale bez zbędnego garażowania, surowości czy brudu. Szczególnie pod tym względem jest warta polecenia zremasterowana w 2014 roku przez Jimmy'ego Page'a reedycja "jedynki" Led Zeppelin, brzmiącą bardzo współcześnie, choć z zachowaniem ducha oryginału i szlachetność patyny, pokrywającej to klasyczne wydawnictwo. Album rozpoczyna się mocno, ale też lekkostrawnie i bardzo przyjemnie, przebojowym, dynamicznym, rockowym, melodyjnym klasykiem "Good Times Bad Times". Po nim od razu z grubej rury dostajemy jeden z bardziej pokombinowanych muzycznie utworów na płycie - "Babe I'm Gonna Leave You", w którym akustyczne, niepokojące zwrotki zostały skontrastowane z ciężkimi, dynamicznymi wejściami elektrycznych gitar w refrenach. Jeszcze bardziej eksperymentalnie a nawet psychodelicznie robi się w "You Shook Me" - kołyszącej, wykręconej bluesowej piosence z dużą ilością solowych popisów Jimmy'ego Page'a i Roberta Planta na harmonijce ustnej w tym także pojedynków między wokalistą a gitarzystą. Klasa i ponadczasowość twórczości Led Zeppelin najbardziej objawia się jednak w "Dazed and Confused", długiej, ciężkiej, bujającej kompozycji, będącej pierwowzorem dla większości utworów Black Sabbath, która tak jak u ojców heavy metalu ostro przyśpiesza w części środkowej. Dla odmiany "Your Time is Gonna Come" to najbardziej przystępny fragment debiutu Led Zeppelin - powolna i melodyjna ballada, o dużym komercyjnym potencjale, która zostaje zakończona płynnym przejściem w spokojny, akustyczny instrumental "Black Mountain Side", mocno czerpiący z tradycji angielskiej muzyki ludowej. Potem zespół serwuje "Communication Breakdown" - najostrzejszy, najszybszy, wyraźnie hardrockowy fragment płyty, po którym objawia się kolejna ballada "I Can't Quit You Baby", tym razem zdecydowanie mniej komercyjna a bardziej popisowa szczególnie w kwestii solówek a także mocno zabarwiona tradycyjnym, bluesowym klimatem. Na zakończenie słuchacz dostaje kolejną długą, rozbudowaną i ciężką kompozycję "How Many More Times", w której dla odmiany można usłyszeć zalążki późniejszego stonerowego, brudnego hałasowania. Pierwszy album Led Zeppelin jest tak zwanym strzałem z armaty, który z wielkim hukiem wprowadził angielski zespół do rockowego panteonu, w którym miał on pozostać aż do samego końca jego istnienia. Krążek ten ze swoją różnorodnością muzyczną, a jednocześnie eklektycznym stylem zapowiadającym twórczość wielu późniejszych zespołów, jak i całych gatunków rocka, należy do tych, których po prostu nie wypada nie znać. Mimo, że wszystkie pierwsze cztery płyty Led Zeppelin są dziełami genialnymi i ważnymi w historii muzyki rockowej, "jedynce" ze względu na jej wszechstronność oraz element zaskoczenia bez dwóch zdań należy się palma pierwszeństwa oraz tytuł matki ciężkiej muzyki rockowej. Tutaj zaczęło się wszystko, co najlepsze w hard rocku, a później także w metalu. Artysta: Led ZeppelinTytuł: IWytwórnia: AtlanticRok wydania: 1969Gatunek: Hard Rock, Blues RockCzas trwania: 44:46 Ocena muzyki Nagroda Poprzedni Następny Mieszcząca się w malowniczym miasteczku Soissons w północnej Francji firma Triangle istnieje na rynku audio od ponad 35 lat, jednak nigdy nie udało jej się przebić do sprzętowego mainstreamu. Wydaje... Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem zdjęcia gramofonów MoFi Electronics, pomyślałem, że jest to kolejna kolaboracja mająca przyciągnąć melomanów, którzy niekoniecznie znają się na sprzęcie stereo, a pod płaszczykiem ciekawego wzornictwa... Audiofile uwielbiają piękne, oryginalne i, niestety, zwykle bardzo kosztowne urządzenia służące do odtwarzania muzyki. Wykonane z niesamowitą precyzją gramofony, potężne wzmacniacze lampowe, ogromne kolumny, grube kable - to wszystko kojarzy...

Led Zeppelin III (1970) Led Zeppelin IV (1971) Houses of the Holy (1973) Physical Graffiti (1975) Presence (1976) The Song Remains the Same (1976) In Through the Out Door (1979) Coda (1982) Celebration Day (2012) ^{Okładka czwartej studyjnej płyty zespołu Led Zeppelina przedstawia Tak brzmiało pytanie w kolejnym odcinku programu TVN "Milionerzy". Jaka jest prawidłowa odpowiedź? Wideo. Rodzinny kapitał opiekuńczy MILIONERZY TVN PYTANIE: Okładka czwartej studyjnej płyty zespołu Led Zeppelina przedstawiaA - starca niosącego chrust B - dziecko w słuchawkach C - młodzieńca na basenie D - kobietę w buduarze Prawidłowa odpowiedź to: A starca niosącego chrustWarszawiak wygrał milion złotych w "Milionerach". Jak brzmiało ostatnie pytanie?Milionerzy. Maria Romanek, nauczycielka z Bezmiechowej Dolnej wygrała! Odpowiedziała na wszystkie pytania. Poradzisz sobie? [ROZWIĄŻ QUIZ] Najłatwiejsze pytania z Milionerów. Uczestnicy mieli z nimi ... Milionerzy to teleturniej, w którym prawidłowo należy odpowiedzieć na 12 pytań, aby wygrać główną nagrodę pieniężną w wysokości miliona złotych. Zawodnik ma do dyspozycji podpowiedzi, może skorzystać z 3. kół ratunkowych: "pytanie do przyjaciela", "pół na pół" i "pytanie do publiczności".Zagadnienia mają różnorodną tematykę i stopień trudności. Prawidłowa odpowiedź na pytanie drugie i siódme zapewnia uczestnikowi kwotę gwarantowaną (odpowiednio 1000 i 40 000 złotych).Zagadnienia pytań mają różnorodną tematykę i stopień odpowiedź na pytanie nr 2 i nr 7 zapewnia uczestnikowi kwotę gwarantowaną odpowiednio 1 000 złotych i 40 000 brzmiało pytanie za milion złotych. Padła główna wygrana w programie Milionerzy w TVNMilionerzy TVN. Tak brzmiało pytanie za milion złotych! Ile wygrał Remigiusz Skubisz?Dotychczas główna wygrana w Milionerach padła 4 razy. Ostatnim milionerem został we wrześniu 2021 został Jacek Iwaszko z WarszawyMilionerką w 2019 roku została Katarzyna Kant-Wysocka z Gdańska, miłośniczka kultury antycznej, absolwentka filologii klasycznej, a zawodowo specjalistka ds. marketingu. Pani Katarzyna na dwa ostatnie pytania odpowiedziała prawidłowo, nie mając już do dyspozycji kół milion złotych w polskiej wersji programu wygrali Krzysztof Wójcik w 2010 roku i Maria Romanek w 2018 roku. Teleturniej wrócił na antenę TVN z nowym już 11. sezonem 28 lutego 2022. Nowe odcinki "Milionerów" możemy oglądać od poniedziałku do czwartku o godzinie w TVN i na ofertyMateriały promocyjne partnera} They are one of the main influences of heavy metal, although their subsequent records featured more adventurous influences such as folk and middle-eastern music. "Stairway to Heaven" became the most requested and most-played song on album-oriented FM radio, and its album "Led Zeppelin IV" sold over 32 million copies. Zaawansowane filtrowanieWykonawcaLed Zeppelin8Utworzonylipiec 1968 w Londyn, AngliaRozpadł25 grudnia 1980 w Clewer, Windsor and Maidenhead, Wielka Brytania (po 12 latach)Lata aktywności1960 - 2000Zobacz profil artystyDyskografia8RodzajTypFormatGatunekDekadaRok Wybierz najpierw dekadęCenaFILTRUJStan nośnikaStan okładkiKrajSklep 8Powiązane 3 ObserwujUznawany za najbardziej udany i wpływowy zespół ery heavy rocka, z imponującą dyskografią, z której czerpały inspiracje rzesze późniejszych artystów. Wyświetlane: 1 - 8 z 8 Tryb dyskografii Sprawdź również Dyskografia własna Współtwórca Pojawia się utwór P2VNt.

i2bt6iqx2m.pages.dev/94

i2bt6iqx2m.pages.dev/40

i2bt6iqx2m.pages.dev/73

i2bt6iqx2m.pages.dev/86

i2bt6iqx2m.pages.dev/15

i2bt6iqx2m.pages.dev/5

i2bt6iqx2m.pages.dev/45

led zeppelin okładka płyty